Ik ben Lonneke een 29 jarige vrouw met klassiek autisme en ernstige slechthorendheid. In mijn jeugd en adolescentie liep ik continu tegen problemen aan. Ik voelde me anders, vond geen aansluiting, werd gepest en ik had veel angsten en piekerde veel. In die tijd focuste ik op mij het behalen van mijn diploma”s. Met succes, want in 2015 haalde ik mijn Master of Science in Industrial Design Engineering aan de Universiteit Twente.

Toen dit eenmaal bereikt was kwam de sluimerende depressie op een dieptepunt. In de jaren na mijn afstuderen was het een zoektocht naar wat ik met mijn leven moest. In de behandeling bij de GGZ wordt gefocust op de acceptatie wie ik ben. Ik leer nu dat ik mag zijn wie ik ben. Met hulp van mijn hulphond Bailey ga ik de toekomst tegemoet.

”Angst dat op een dag de zon weg zal gaan mag nooit de reden zijn om in het donker te blijven staan.” Dat is een quote die goed bij me past.

In het dagelijks leven ga ik naar dagbesteding bij stichting Assortimens. Dit is dagbesteding voor mensen met autisme in Oldenzaal. Hier wordt ik uitgedaagd op technisch en creatief vlak. Dit geeft mij afleiding van negatieve peikergedachten en zorgt voor positieve ervaringen.

Ik heb een “drieluik” met mijn negatieve emoties geschilderd.

Nu durf ik positief vooruit te kijken en heb ik een vierde deel geschilderd over de toekomst.

Ik denk in patronen en dat zie je terug in mijn pentekeningen. Voor mijn pentekeningen kan ik mijn detailgerichtheid en perfectionisme inzetten. De tekening moet precies kloppen en als dat lukt geeft dat veel voldoening.

Ik ben trots dat een deel van mijn werk wordt tentoongesteld.